Йоҡлап ҡалыу

Йоҡлап ҡалыу

Әлиә апайым мәктәпкә өйрәнсеккә йөрөй башланы. Уға яҙға – ете, миңә биш йәш була.

– Мин дә барам, – тип ныҡыш­ҡас, әсәйем апайыма эйәртеп мәктәпкә ебәрҙе.

Унда шул тиклем оҡшаны! Уҡытыусы иң артҡы партаға яңғыҙымды ғына ултыртып ҡуйҙы. Мин төҫлө ҡәләмдәр менән һүрәт төшөрөп ултырҙым. Ә башҡалартаяҡсалар һыҙҙы. Икенсе юлы ла эйәреп барҙым. Өсөнсө тапҡыр апайымдың сығып киткәнен күрмәй ҡалдым. Ә минең бик ныҡ уҡырға барғым килде. Йәй ҙә етте. Әсәйемдән:

– Апайым ҡасан мәктәпкә бара? – тип һорайым.

– Көҙ еткәс, балам.

– Ә көҙ ҡасан етә?

– Сентябрҙә, ҡыҙым.

Йәй буйы бер кемгә лә өндәшмәй генә 1 сентябрҙең еткәнен түҙемһеҙләнеп көттөм. Минең дә ағай-апайҙарыма эйәреп, мәктәпкә барғым килә. Бына бер саҡ улар уҡыуға әҙерләнә башланы. Атай-әсәй форма, алъяп­ҡыс, таҫма, китап-дәфтәр һәм башҡа кәрәк-яраҡ һатып алды.

Әсәйемә әйтеп ҡуйҙым:

– Апайым менән мин дә беренсе класҡа уҡырға барам!

Ә ул:

– Йәшең етмәгән бит әле, балам, – ти.

– Йәшем етмәһә лә, барам, – тим.

– Йәшең етмәгәс, алмайҙар, ҡыҙым.

– Алалар. Теге ваҡыт апайым менән йөрөнөм дә инде өйрәнсектә, – тим. Әсәйем өндәшмәй.

Иртәгә – 1 сентябрь. Иртәнсәк уянып китһәм, өйҙә – тынлыҡ. Шомланып, тирә-яғыма ҡарайым: яҡтырған. Мин бит мәктәпкә барырға тейеш кеше! Әллә йоҡлап ҡалғанмынмы? Йүгереп өйҙө ҡарап сығам – бер кем юҡ. Тышта ла береһе лә күренмәне. Урамда ҡулдарына сәскәләр тотҡан бер нисә бала һәм өлкән кешеләр мәктәп яғынан ҡайтып килә. Йүгереп ишек алдына инәм. Шым ғына илай-илай ҡап­ҡа ярығынан байрамдан ҡайтыусыларҙы күҙәтәм.

– Йәшең еткәс, һин дә мәктәпкә барырһың, ҡыҙым, – тине. Ә мин:

– Йоҡлап ҡалғанмын бит, һеҙ ҙә уятмағанһығыҙ, – тип уға үпкәмде белдерәм. – Икенсе йыл мотлаҡ барасаҡмын!

Киләһе йыл да, мәктәпкә йоҡлап ҡалғас, бәләкәй икәнемде аңланым. Ысын уҡыусылар бер ҙә йоҡлап ҡалмай бит.