Тағараҡ / Гөлсәсәк Рәхмәтова

Марат иртән уянды ла тәҙрәнән тышҡа күҙ һалды. Ә урамда күп итеп ҡар яуған. Тәҙрә янында үҫкән ағаста, һыуыҡтан бөршәйешеп, ҡыҙылтүштәр, турғайҙар ултыра. “Улар өшөйҙәрҙер инде, ашарҙарына ла юҡтыр. Ә мин йылы өйҙә ултырам, әсәйем ашарға ла бешереп ҡуйған”, — тип уйланы.

— Ниңә кәйефең төштө? — тип һораны атаһы, күңелһеҙләнгән улына ҡарап. Марат үҙенең борсолоуын әйтте.

— Бойоҡма, беҙ уларға тағараҡтар эшләрбеҙ. Туҡ ҡоштарға бер һыуыҡ ты ҡурҡыныс түгел, — тип аңлатты атаһы.

Бер-ике сәғәттән ағас ботаҡтарында көнбағыш, һоло, бойҙай, икмәк валсыҡтары һалынған тағараҡтар эленеп тора ине инде. Туйынышып алған ҡоштар, малайға рәхмәт әйткәндәй, суҡыштарын таҙартты, сутырҙашып ҡанаттарын ҡаҡтылар.