Кескәй Төлкөбикә нисек итеп Үгеҙбалыҡты үпкәләткән

Кескәй Төлкөбикә дингеҙ яры буйлап китеп бара икән. Диңгеҙ балығы Үгеҙбалыҡ, һыуҙан башын сығарып, Төлкөбикәне күҙәтә башлаған. Төлкөбикә, Үгеҙбалыҡты күреп, йырлап ебәргән: — Үгеҙбалыҡ, Үгеҙбалыҡ, Кәшил ауыҙ, таҫыр күҙ! Үгеҙбалыҡ, Үгеҙбалыҡ! Оло ауыҙ!  Упай күҙ! Үгеҙбалыҡ! Үгеҙбалыҡ! Сәнскеле тән, тунһыҙ тән! — Ә һин ялбыр, лаҫтыр, ә күҙҙәрең таҫыр! Һин диңгеҙҙә йәшәй ҙә алмайһың! Кескәй Төлкөбикә ҡысҡырып илап ебәргән дә өйөнә йүгереп ҡайтып киткән. Әсәһе унан һорай икән: — Кем һине ҡыйырһытты, ҡыҙым? Ниңә илайһың? — Нисек инде мин иламайым! Мине диңгеҙҙә йәшәгән Үгеҙбалыҡ рәнйетте. Һин лаҫтыр, күҙҙәрең таҫыр, тине. Төлкө һорай икән: — Ә һин, ҡыҙым, уға берәй нәмә әйтмәнеңме? — Әйттем. — Нимә тип әйттең? — тип һорай төлкө. — Мин уға, һин упай күҙ, кәшил ауыҙ, тип кенә әйткәйнем... — Ана бит, — тигән әсәһе, — һин үҙең башлап Үгеҙбалыҡты рәнйеткәнһең шул.

 

 

Филүзә ХӨСНӨТДИНОВА тәржемәһе.