Офоҡ

  Сейәлетау башына менгән Йәмил тирә-яҡҡа ҡарап торғас ҡартатаһына:  

  — Ҡартатай, ана ҡаршылағы тауҙың осоноң аръяғында нимә икән? – тип һорап ҡуйҙы.

  — Улым, ул тауҙың башында булған офоҡ шикелле аръяғында лаофоҡ.

  — Ә офоҡтоң аръяғында?

  — Шулай уҡ офоҡ.

  — Нисек улай? Ә офоҡ нимә була ул, ҡартатай?

  — Офоҡ – ул күҙ күреме еткән ерҙең сиге.

  — Ә ерҙең сиге буламы ул?

  — Юҡ, улым, Ер үҙе бер түңәрәк шар.

  — Ҡояш, Ай һымаҡмы?  

  — Әйе.  

  — Ҡартатай, ә көндөҙ яҡтыртып торған Ҡояш төнөн ҡайҙа була ул?  

  — Офоҡ артына үтеп, Айға урын биреп, Ерҙең икенсе яғына шыла.  

  Йәмил бер аҙ уйланып торғас:  

  — Ҡартатай, Ай менән Ҡояш һәр саҡ шулай айырым йөрөйҙәрме?

  — Юҡ, улым. Улар һәр саҡ Ер менән бергә.

  — Ә Ер улар менән нисек бергә була ул? – бер ни аңламаны Йәмил.

  — Ҡояш, Ай, Ер бер-береһенә бәйләнгән татыу бер ғаилә. Ер – ул биләүҙә ятҡан кескәй бер бала. Ҡояш ул– наҙлы әсәй. Ерҙе туйындырыр, йәшәтер өсөн ул көн һайын үҙенең йылыһын, наҙын өлөшә. Ә Ай ул– атай. Ер-бала менән Ҡояш-әсә ял итһен өсөн төндәрен һаҡта тора.

  — Хәтәр, ҡартатай, – Йәмил һоҡланып ҡуйҙы. – Мин Ерҙе лә, атай-әсәйемде лә, Ай-ҡояшты ла һәм һинең менән өләсәйҙе лә ныҡ яратам.

  Ҡартатаһы Йәмилде ҡосаҡлап алды:

  — Улым, мин дә һеҙҙең барағыҙҙыла яратам! Йәмил ҡартатаһының күкрәгенә башын һалды, ә ҡартатаһы офоҡтарға ҡарап йылмайып ҡуйҙы.

 

 

Рәссам Азамат ҒАРИПОВ