Салбары бысрағас

  Күмәкләп күрше ауылға йәйәү киттек. Һабантуйға! Батыр исемле малай оло юлдан бармай, һуҡмаҡҡа төшөп алды. Сос үҙе, берсә алға, берсә артҡа йүгергеләй, тал сыбығын, эй, тегеләй ҙә былай һуҡҡылай. Ни күрәбеҙ, тиҙҙән еүеш ҡомға ҡолап, бысранып, эргәбеҙгә яҡынайҙы. Ауыҙы бәлшәйгән.

  — Илама, бер ерең дә ауыртманы бит, — тип тыйҙы быны атаһы алдан уҡ.

  — Иламайым да ул, күҙемдән йәш үҙенән-үҙе аға лаһа, — тигән булды улы.

  — Ә ниңә аға? — тип йылмайҙы әсәһе. — Батыр бит әле һин, улыҡайым.

  — Бысратты лаһа а-анау һуҡмаҡ салбарымды. Өр-яңы салбарымды!

  — Ә һин һуҡмаҡҡа сыбығың менән һуҡ! — тип ҡушты атай кеше улына. — Ҡабат улайтмаһын.

  Батыр аптырабыраҡ торҙо ла... баш сайҡаны. Ниңә икән?

 

 

 

 

Сабир ШӘРИПОВ