Ағаста йәшел япраҡ

  Йәмле йәй етте. Йәшел күлдәкле ағастарҙа ҡоштар бала сығарып сутылдашты. Ялан-тауҙар, баҡсалар төрлө сәскәгә күмелде. Тик аяҡ аҫтындағы тупраҡҡа, унда үҫкән үләндәргә генә иғтибар итеүсе аҙ. Ә бына бар икән дә... Сыйырсыҡ балаһы, тәүгә ояһынан осоп, ергә төштө. Төштө лә аптырап китте: бында ла тормош ҡайнап тора икән дә. Кескәй генә нескәбилдәр ашығып йүгерешә, нимәлер ташый, тупраҡ араһынан мыйыҡлы баштар ҙа күренеп ҡала. Шул саҡ эргәләге ҡоро япраҡ ҡыштырланы ла мөгөҙлө бер бөжәк пәйҙә булды.

  — Һин кем? — тине ҡошсоҡ.

  — Болан-ҡуңыҙ булам. Һине көн дә ағаста күрәмсе, йырыңды ла тыңлайым.

  — Ә мин ерҙә йәшәгәндәрҙе әлегә белмәйем шул, — тине сыйырсыҡ балаһы күңелһеҙләнеп.

  — Улайһа, хәҙер таныштырып сығам. Был баҡсала япраҡ һайын йомаҡ. Йомаҡты сисеп ҡара, зирәкһең микән?

  — Ә мин асыҡтым, ҡарышлауыҡ эҙләйем.

  — Ҡарышлауыҡты ла шунда табырһың, — тине лә болан-бөжәк, ашығып китеп барҙы. 

 

Балалар! Сыйырсыҡ балаһына ҡарышлауыҡты йомаҡтан табышығыҙ.

Фәйрүзә ФӘТҠУЛЛИНА

Рәссам Майя ҠӘЙҮМОВА