Орлоҡбикә

… Ниндәй хуш еҫле донъя! Үҙе һымаҡ һарыбаштар ҙа күп икән бында. Нимә тип шыбырлаша һуң әле улар? Орлоҡбикә ҡолаҡ һалды. “Беҙҙең өйөбөҙ ниндәй матур! Ул – Сәскә!” – тиешәләр икән дә һә, ҡыуанышып…
Орлоҡбикә күҙҙәрен асты. Әле күргәндәре төш кенә булып сыҡты инде әллә?. Сәскә өйө, көҙөн кибеп, ергә ҡойолғайны бит һуң… Оҙаҡ, бик оҙаҡ ята инде ул ер ҡуйынында. Ҡышҡы бурандарҙың “выж”лауына ойоно. Яҙғы гөрләүектәрҙең селтер-селтер тауышына елкенде. 
Ә бөгөн уны сағыу нур уятты. Йылы, рәхәт. Уянды ла уяныуын, тыныслығын юғалтты шул Орлоҡбикә.
— Эй, эй! Мин бында бар әле, мин! — тигән сәрелдәк кенә тауыш ишетте ул.
Ҡайҙан килә был тауыш? Орлоҡбикәнең ҡуйынын ҡытыҡлап, нимә унда ҡуҙғалып-ҡуҙғалып ҡуя? Үҙе сәрелдәй, үҙе ҙурайғандан-ҙурая бара.

• Һин кем? — тине Орлоҡбикә.
• Бына ҡыҙыҡ, кем булайым мин! Мин — һин инде ул!
• Исемең бармы?
• Әлегә мине, Ҡыяҡ, тиҙәр.

Орлоҡбикә ҡасандыр бик күптән үҙенең дә шундай исем йөрөткәнен, нәҙек кенә ҡыяҡ булып шытып сыҡҡанын хәтеренә төшөрҙө. Эйе шул!
Яңы һулыш алды Орлоҡбикә. Хәҙер улар икәүләп тупраҡты тишерҙәр ҙә Ҡояшҡа табан үрелерҙәр…
Баҡһаң, был бик еңелдән түгел икән!

• Ер ҡыртышы бик ҡаты. Көсөм етмәй, — тип иламһыраны нәфис Ҡыяҡ.
• Еңергә кәрәк уны. Һин быны булдыраһың. Ҡара әле, унда яҡты нур һиңә юл күрһәтә, — тигән булып, Орлоҡбикә Ҡыяҡты дәртләндерҙе.
• Бик ныҡ тырыша торғас, уларға өр-яңы донъя ҡоласын асты.

 “Һаумы, талғын ел. Һаумы, саф ысыҡ,”– тип башын эйҙе Орлоҡбикә, ҡыяҡ осонда эленеп торған көйө.
Оло донъя уны күрмәне лә. Бөтәһенең дә иғтибар үҙәгендә кескәй ҡыяҡ ине. Бар тәбиғәт, уны алҡышлап: 
— Ер йөҙөнә яңы Сәскә тыуҙы! – тине.
Орлоҡбикә ҡыяҡ осонан ергә һикереп төштө. Ул баяғы төшөн хәтерләгәйне.Шатлыҡтан күҙҙәрен йомоп:
— Был донъяла бөтә нәмә лә ҡабатлана, — тип ҡуйҙы ул. Шулай итеп Орлоҡбикә һуңғы һулышын алды.