Ҡуңыҙ һәм сәнскәкле гөл

Көҙгө һыуыҡ елдәр иҫкәс, Ҡуңыҙ ышыҡ урын эҙләне.
- Хәҙер, хәҙер… Бынау әрекмән япрағына ятып бер ял итәйем дә, - тип һөйләнә-һөйләнә, “әүен баҙарына” киткәнен һиҙмәй ҙә ҡалды. Төшөндә ул йәйге эҫе көндө күрҙе.
…Һауа томра. Болондағы сәскәләргә ҡунып, ҡуңыҙ бер тамсы ғына татлы һут эсергә уйланы.
Тик сәскәләр генә моңһоуланып башын эйгәйне. «Күгәрсен күҙҙәре» тип аталған ваҡ-ваҡ ҡына күккүҙҙәргә осоп килде ҡуңыҙ.
- Хәл бөттө! – тип, мөлдөрәп, ҡарашын йәшерҙе улар.
Ҡуңыҙ артабан осто. Бына «арыҫлан ауыҙы» тигән гөлдә, моғайын, һут күптер, тип уйланы. Ни тиһәң дә, йәнлектәр батшаһы исемен йөрөтә.
- Мин бары тик сәскә генә бит һуң, — тип һары-шәмәхә иренен бүлтәйтте “арыҫлан ауыҙы”.
Ҡуңыҙға ялан буйлап сәфәрен дауам итеүҙән башҡа сара ҡалманы. Ана, тирә-йүндә бөтәһен ҡурҡытып, «шайтан таяғы» ултыра. Сәнскәктәре арҡаһында бер кем дә уға яҡын килмәй. Тамырҙары ла ныҡлы, ер аҫтына тәрәнгә инеп киткән.
- Ҡуңыҙ дуҫҡайым, кил, хәл алып кит сәскәмә ҡунып, — ти үҙе.
Ә сәскәһе һуң, их, сәскәһе! Ҡуйы алһыу төҫөндәге йомшаҡ, наҙлыҡай ҡупшы гөл.
Ҡуңыҙ ҡыуанып риза булды:
- Сәнскәкле гөлдөң сәскәһе матур була икән! – тип ҡысҡырып ебәргәйне… ҡапыл үҙ тауышынан уянып китте. Көҙгө елгә мыйыҡтарын тарбайтып торҙо-торҙо ла яйлап ҡына әрекмән япрағы аҫтына төшөп ятты. Шунан инде ҡышҡы йоҡоға ла талды.