Ташбаҡа һәм Гөлбостан

Сүл буйлап бер ташбаҡа китеп бара, ти. Бара ла бара, ти. Һис бер нәмә юлында осрамай, ти. Ә ҡояш бигерәк эҫе икән. Ҡапыл ҡом бураны сығып, бының юлын киҫкән дә:
— Эй, һинең арҡаңда нимә ул? — тип һораған. 
— Кем белә уны, — тигән ташбаҡа эре генә. 
— Ауыр түгелме ни һуң ул? 
— Ә кем белә уны.
Быуат артынан быуат үткән. Ташбаҡа һаман әллә ҡайҙа китеп бара, ти. Бара ла бара, бара ла бара, ти. 
Бер ваҡыт ҡолағына тауыш ишетелгән.
— Эй, һин кем? Ҡайҙа бараһың? Арҡаңда нимә ул?
Ташбаҡа бөтә һорауҙарға ла:
— Кем белә уны, — тип яуаплаған.
Һиҙә: арҡаһындағы ташта нимәлер ҡыштырҙай, ҡуҙғала. Әйләнеп ҡарай алмай бит инде ташбаҡа. Яйлап ҡына атлауында булған. 
Оҙаҡ ваҡыт үткән. 
—Эй, кем һин? Ҡайҙа бараһың? — тигәнгә яуап бирәйем, тип, ауыҙын асҡан. Ул ниндәй яуап бирер ине, һин беләһеңме?
Эйе шул! “Кем белә уны”, тиер ине.
Был юлы улай әйтеп өлгөрмәгән. 
— Мин — орлоҡ! Шытып, ағас булырға ҡыйышам... — тип кемдер хәл-әхүәлен һөйләй башлаған уның арҡаһында шул саҡ.
— Мин дә яныңа төшһәм, ҡаршы түгелһеңме?
— Ю-у-у-уҡ. әйҙә, әйҙә, бергә күңеллерәк булыр. Кем һуң һин?
— Мин — тамсы.
Ташбаҡа: “Ярай һуң, йәшәһендәр!” — тип уйлаған. Бынан һуң тағы әллә күпме быуат үткән. Ташбаҡа сүл буйлап бара ла бара, ти. Өҫтөндә матур ағастар, сәскәләр үҫеп сыҡҡан. Ҡайҙандыр килеп йәнлектәр үрсегән. Үҙҙәрен күрмәһә лә, тауыштарын тыңлап йыуана икән, ти, был. 
Быуат артынан быуат үткән, ти.
—Эй, һин кем?
Ташбаҡа: “Кем белә уны”, — тиергә ауыҙын асҡан. Асҡан да ... ябырға онотҡан. Иҫ киткес матур тауыш ишеткән ул.
— Мин — Әҙәм балаһы! — тигән дә яңы таныштары, сыңғырлатып көлөп ебәргән. Бөтә тере йән эйәләре өнһөҙ ҡалған. 
— Ҡайҙа бараһың?
— Минме? Мин һеҙҙең янығыҙға килдем!
— Ярай, бергә йәшәйек, — тигәндәр.
Әҙәм балаһын бөтәһе лә оҡшатҡан. Ул ҡояшҡа арнап йыр сығарған. Көпшә үләнгә өрөп көй уйнаған. Тәбиғәт ҡосағында ирәүән йәшәгән илен ул Гөлбостан тип атаған.
Ташбаҡаға сүл буйлап барыуы хәҙер бик күңелле икән. 
Әгәр унан ҡом бураны килеп:
— Һинең артыңда нимә ул? — тип һораһа, яуабы бер генә булыр ине:
— Гөлбостан!
Килгән ҡом бураны.
Ташбаҡа өҫтөндәге матурлыҡты күреп, хайран ҡалған.
Асыуы килеп, эй ҡоторған Ҡом бураны. Йән эйәләренә бик ауырға тура килгән. Ел-дауылдан ҡасып, кешеләр ҡәлғә төҙөгән. Ташбаҡа, әйләнеп ҡарай алһа, өҫтөндә әллә күпме ҡалалар, илдәр барлығын күрер ине! Күрһә лә, нимә эшләһен инде. Әйҙә, йәшәһендәр, ти ҙә ҡуя.
Бер ваҡыт ташбаҡа өҫтө “дөп” тә, “дөп” гөрһөлдәй икән!
— Нимә булды унда? — тип һорап та ҡарай, уны ишетеүсе юҡ.
Баҡһаң, илдәр ташбаҡа өҫтөн сиктәргә бүлгеләп бөткән. Сиктәрҙе яҡлау өсөн һәр береһе ғәскәр туплаған. Бына хәҙер ғәскәргә ғәскәр ҡаршы килеп һуғыша, ти, бит әй былар.
— Йыһанға осҡос ебәрәбеҙ!
— Беҙҙең осҡос көслөрәк! — тиҙәр икән.
— Йыһанға мин хужа, — тип бышылдаған ташбаҡа. 
Ишетеүсе юҡ, ти. 
— Хәҙер бөтәгеҙҙе лә арҡамдан ҡойоп төшөрәм, — ти икән.
Бер кем уны тыңламай.
— Кем һеҙ? Ҡайҙа бараһығыҙ! Туҡтағыҙ! — ти икән ташбаҡа.
— Ә кем белә уны! — тип ҡысҡырып яуаплайҙар, ти, күмәк кешеләр.
Шул саҡ мөғжизәле моң ишетелгән. Бөтәһе лә тынып ҡалған, ти. Гөлбостан! Көпшә үлән моңо! Ул бар!
Ғәскәрҙәр ҡоралдарын ергә һалған. Гөлбостан! Ул бар, ул йәшәй!
Ташбаҡа, көскә тынысланып, сүл буйлап юлын дауам иткән:
“Гөлбостан! Ул бар! Ул йәшәй!”
Ә ҡайҙа бара икән һуң ул ташбаҡа?
Ә кем белә уны?