Минзәләгә

Яҙаһың һин, дуҫым, ҡәләм менән
Төшөрәм, тип, шиғыр ҡағыҙға.
Теләмәйһең заман хикмәтенең
Экранына йырың һалырға.

Шулай инде, бала тыуғанда ла
Әсә тоя хәлен хәленсә.
Ул үҙенә үҙе инә бүре,
Инә ҡоралайҙай мәленсә.

Тик балаһы, тыуғас, үҫеп еткәс,
Йәмғиәттә таба яҙмышын.
Һынау, юғалтыуҙар, асыштары
Һынландыра уның булмышын.

Әсә өсөн уның һәр балаһы
Иң яҡшыһы, иң - иң оҫтаһы!
Ҡошсоғона, ҡанат нығытҡас та,
Киң күктәрҙе иңләп осаһы!

Ләкин бала, был осраҡта — шиғыр
Һайлап ала аҫыл тәҡдирен.
Хәҡиҡәтте күпме тәҡрарлама,
Үҙәгенә йомор бар серен.

Бәлки, шуғалыр ҙа, шиғыр - бала
Күңел йылыһына мохтаждыр?
Йәмғиәте — уның йәшнәр ере,
Сәскәһенә таман бер таждыр.