ҠУЛДАР

Ҡан тамыры беленеп торған
Ҡулдарымдан һарҡа һорау:
Бөйөк Аллам, йән-ғәмеңдә 
Булманыммы тик бер шырау?
Ике ҡулым һуҙам өҫкә,
Ҡыланыу юҡ ишарамда:
Меңәр саҡырым — күҙ арамда,
Меңәр йылдар — һүҙ арамда.
Сынъяһауҙай был донъяңда
Бәхет тулы йәнем сыңрай.
Аңлы, моңло йөрәгемдең
Һәр тибешен йыһан тыңлай.
Ҡан тамыры беленеп торған
Ҡулдан ҡайсаҡ гөлдәр ҡурҡа.
Устан ҡайсаҡ наҙ, йәм түгел,
Ә шәмәхә нурҙар һарҡа.
Ҡотто ала был нурҙарҙың
Бер һүнеүе, бер ташыуы...
«Ҡолом! — тине. —
Был тамырҙар —
Минең ергә тоташыуым.
Ситтә түгел, сиктәһең бит,
Нурлы ҡолом, нур көлтәһе.
Тамырлы ла ҡулдарыңда
Һиңә бөйөк ғәм илтәһе».
...Ҡул суғымды һуҙам өҫкә:
Йә илаһи, илаһийым!
Балҡышыңда ҡойонайым,
Һин — бер Аллам,
Бер даһийым.