ФИРҒӘҮЕН

Иғлан иткән үҙен Алла итеп бер фирғәүен.
Миңә генә табынһындар, тигән барса ҡәүем.
Бар халыҡтар уға баш эйһен дә булһын ҡоло.
Тик ул ғына — изге Ҡояш улы, бөйөк, оло!
Йәшәгән, ти, шул саҡ Муса атлы бер пәйғәмбәр.
Килә уға Хоҙай хозурынан изге хәбәр.
“Хәҡиҡәтте яҡла, тоғролоҡта — Йыһан сере.
Барһаң тура юлдан, ҡалырһығыҙ һау һәм тере”.
Алла итеп үҙен танымаған был ҡәүемде
Юҡ итергә, тигән уй борсоған фирғәүенде.
Ғәфү итмәм, — тигән, — бөйөклөгөм кәмһеткәнде!
Халҡы-ние менән юҡ итәм мин был һәптәнде!
Бер ҡотора Ҡыҙыл диңгеҙ һыуы, бер сигенә.
Ҡасып, бара Муса халҡы менән яр ситенә.
“Ҡотҡар, Аллам!” — ти ул. Өнһөҙ тынлыҡ — бер талайға.
Ҡапыл диңгеҙ ярыла ла китә урталайға.
Диңгеҙ төбө буйлап алып сыға Муса халҡын.
Арттарынан килгән фирғәүенде йота тулҡын.
Һуң мәлендә, меҫкен, ялбара ул, осоп ҡото:
— Эй бер Аллам! Мин йәшәрмен хәҙер иман тотоп!
Мин инандым һинең ҡөҙрәтеңә! Итмә һәләк!
Сәждә китеп, ҡыла бер Аллаға ул ғибәҙәт.
Бейектәрҙән: “һин һуңланың! — тиеп килә яуап. —
Үлем тыны еткәс, ғибәҙәттән булмай сауап.
Тик кәүҙәңде, дәһри, беҙ һаҡларбыҙ ғибрәт өсөн!”
Һәм фирғәүен, шул сәждәлә көйө, юя көсөн.
Батып ҡала залим Ҡыҙыл диңгеҙ тулҡынында.
... Табыла ул,
Күп быуаттар үткәс,
Яр буйында.
Бер музейҙа тора, тиҙәр уны, булып ғибрәт.
Йә, илаһым, тура юлдарыңды үҙең өйрәт!