МӘЛ

Рерих үҙе, йомортҡаға һытып,
 Яһап алғандыр был буяуҙы...
 Ҡасып барған ҡояш, ҡыҙыл күкте,
 Өнһөҙ моңға тулған күк тауҙы
 Һүрәтләгән саҡта ниндәй ҡөҙрәт
 Буйһондора ҡулын рәссамдың?!
 Нескә тойғо, үткер зиһенендә
 Һынландыра
 Мәлен
 Асмандың.
 
 Ә бына был алһыу тубырсыҡтан,
 Мамыҡ һымаҡ йомшаҡ ылыҫтан -
 Быуын-быуын һөйәлдәрҙән үҫеп,
 Тумалған бер һөйөү-ырыҫтан
 Бөркөлмәйме һиңә тормош йыры,
 Тамырҙарың аша тулышып?
 Эй һин, сабый мәле йәшәйештең!
 Эй самими рәссам һулышы!
 
 Ә шулай ҙа теләгән бер кеше
 Күрә һалып бармай ул мәлде —
 Объективты күпме төбәһә лә,
 Тоталмаһа дөрөҫ кимәлде,
 Диафрагма яҡты-ҡараңғыны
 Тейеш нисбәтендә алмаһа,
 Теүәллектең бизмәнендә ҡапыл
 Хис дауылы уны ялмаһа?!
 
 Эй ижадсы!
 Һине, тылсымсыны,
 Сал тәбиғәт һанай дуҫына.
 Һиҙгер күңелеңә яуап итеп
 Мөғжизәләр ҡуна усыңа.