Аҙнабикә үҫте урман-тауҙа

Аҙнабикә үҫте урман-тауҙа.
Йөрөгәндә һунар йә ауҙа
Белмәҫ булды йәне ҡурҡыуҙы.
Ә бөгөн һуң? 
Тулҡын-тулҡын хисен
Йөрәк төпкөлөнә ҡыҙ ҡыуҙы...
«һиңә ғашиҡ Юлай» тигән хәбәр 
Ҡуҙғытҡайны ҡыҙҙың күңелен.
Һабантуйҙа, тимәк, ул да була...
Бер көн килеп уны күререн
Белде бит ул, белде Аҙнабикә. 
Ниңә йөҙө шулай аллана?
Ошо көндө күпме көткәйне бит,
Һорағайны Тәңре, Алланан. 
Аҙнабикә — ғорур йәнле ҡыҙ шул,
Һирпелеп тә уға ҡарамаҫ.
Оҡшатһын, тип, Юлай, 
                                               кершән яҡмаҫ,
Сәстәрен дә майлап тарамаҫ.
Ятмай күндәм генә уның сәсе,
Болот һымаҡ, күркәм ҡабара.
Өркәк түгел холҡо, 
Ят алдында
Йөҙҙәренән осмай ҡобара.
Ул урмансы ҡыҙы. 
Әй һыуында, 
Ләмәҙ йылғаһында ҡойонған. 
Ғаиләлә өлкән бала булып,
Алманы һис быны ҡыйынға.
Ҡыҙ атаһы менән урман киҫте,
Һунар итте, балыҡ ауланы.
Был донъяла бары беләк көсө
Заруриҙыр, тиеп аңланы.
Аҙнабикә — ғәййәр зат-ырыуҙан.
Кәүҙәгә лә зифа, һылыу ҙа.
Һыбай сапҡанында 
Йә көрәштә
Йығылыр был, тимә, арыуҙан.
Еңһә, еңер бары бер-берәүҙең
Һоҡланыулы наҙлы ҡарашы.
Ҡалды инде, ҡалды йөрәгендә
Юлай күҙекәйе ҡараһы...
Һабантуйҙа улар осраштылар: 
Айбарлы ла батыр, уҙаман
Һәм бағымсы йәнле урман ҡыҙы...
Аҙнабикә аңлар бер заман
Был донъяла осраҡлылыҡ юғын — 
Был донъяла тәҡдир-ҡуласа
Әйләндерә тарих тәгәрмәсен,
Яңы батырлыҡҡа юл аса.