САМУРАЙ

(Поэма)
Иероглиф төшөрҙө ул:
«Күк аҫтында һәр нәмә»,
Һағышланып яҙманы ул,
Яҙманы ул зарнамә.
Барса нәмә Күк аҫтында.
Быны белә самурай.
Еңеү хаҡын барлаймы ул?
Йән аяуҙымы һорай?
Иероглиф уттай яна,
Ҡурҡыныс күккә бағыу.
Яугирлектең өс төрөнә
Ишара итә яҙыу.
1-се яугир:
Уңда түгел,
Һулда түгел,
Ҡында түгел, —
ҡылыста!
Йәнең ҡылыс үҙәгендә,
Уйың алда, алыҫта.
Уңда түгел,
Һулда түгел,
Ҡулда түгел, —
буйыңда!
Ҡылыс һинең үҙәгеңдә,
Еңеү генә уйыңда.
Был яугиргә — аяу белмәй
Дошман ғүмерен ҡыяһы,
Ҡоралы булһа ла хатта
Ябай үлән ҡыяғы.
2-се яугир:
Ҡының да буш.
Яның да буш.
Ҡон ҡайната ҡан бары.
Ҡөҙрәт, ғәйрәт ҡылысы ул — 
Йөрәгеңдең айбары.
Маҡсат һәм көс,
Һөйөү һәм үс
Уҡмашҡан бер теләккә —
Һис кем кәртә ҡуя алмаҫ
Ҡоралһыҙ был йөрәккә!
3-сө яугир:
Ҡылыс юҡ ҡулыңда.
Ҡылыс юҡ уйыңда.
Ҡылыс юҡ теләктә.
Ҡылыс юҡ йөрәктә.
Йәнеңдә юҡ үс, ҡон.
Мейеңдә тик осҡон!
Уй-фекер төбөңдә —
Аяуһыҙ ынтылыш!
Маҡсатың, ниәтең —
Заманда һынылыш:
Ул ҡырҡа боролош,
Өр-яңы ҡоролош.
Асылда, аҡылда
Бейеккә артылыш.