Бер һүҙ/Венер ИСХАҠОВ

Хикәйә

Гөлкәй бөгөн мәктәпкә яңы кофта кейеп килде. Кисә тыуған көнөнә әсәһе алып ҡайтҡайны. Ҡупшы итеп тегелгән кофта харап оҡшаны уға.
Гөлкәйҙәге үҙгәреште ҡыҙҙар шунда уҡ шәйләне.
— Ҡайһылай матур, үҙеңә килешеп тора, — тип уның кофтаһын тотоп-тотоп ҡаранылар.
— Йылы тәнеңдә туҙһын! — тине Лилиә.
Уҡыу алдынғыһы Фәниә:
— Ҡотло булһын! — тип уның кеҫәһенә бер кәнфит килтереп һалды.
Гөлкәйҙең кәйефе күтәрелде.
— Рәхмәт!
Шул мәл бер яҡ ситтә торған Ғәйәндең йәмһеҙ тауышы ишетелде:
— Ҡупыҡ, маҡтаныр өсөн кейеп килгән бит ул!
Әле генә йылмайып торған ҡыҙҙың йөҙөндәге ҡыуаныс, һыпырып ташлағандай, юҡҡа сыҡты.
— Ә һин тупаҫ — тине Ғәйәнгә кәйефе ҡырылған ҡыҙ.
Ғәйән өндәшмәне. Һүҙ юҡтан һүҙ булһын, тип кенә әйткәйне бит. Шаяртам, тигәйне...
Хәҙер үҙенә ҡыйын булып китте.
Бына шулай: яҡшыны ишетәһең килһә, яман һөйләмә.