Көмөш тәңкәләр

Земфира АҠБУТИНА

Көмөш тәңкәләр

(Хикәйә)

Минең ике апайым бар. Ҙуры — Әлфиә, икенсеһе — Әлиә. Бер көн Әлфиә апайым беҙгә утыҙ биш тинлек аҡса бирҙе лә тәмлекәстәр алырға ҡушты. Минең магазинға тәүге тапҡыр килеүем. Тышта эҫе, ә унда һалҡынса, рәхәт. Кәштәләрҙәге әйберҙәргә ҡарап, иҫем китеп торам. Әлиә апайым һатыусыға көмөш һәм баҡыр тәңкәләрҙе һуҙҙы. Бер устай «кис-кис» тигән ирис кәнфит, байтаҡ ҡына печенье килде. Минең күҙем дүрт булды. Бәләкәй генә көмөш тәңкәләргә күпме ниғмәттәр алырға була! Яйын табып:

— Әлфиә апайым ул утыҙ биш тинде ҡайҙан алды икән? — тип һораным.

— Иҙән йыуғанда карауат аҫтынан тапҡан.

— Улайһа, мин бөгөн иҙән йыуам!

— Ярай, бик һәйбәт!

Мин тасҡа һыу алып, эшкә керештем. Карауат аҫтына инеп, һәр мөйөшөн тикшереп сыҡтым. Бәлки, көмөш һәм баҡыр тәңкәләр иң төптә яталыр?Ләкин ул табылманы.

— Апай, иҙәнде йыуып бөттөм, ә аҡса тапманым, — тим, ҡайғырып. — Ә карауат аҫтына уларҙы кем һала?

Апайым хәйләкәр йылмая. Күҙен ҡыҫа биреп:

— Атайҙың салбар кеҫәһендә күп. Уларҙың сыңлап-сыңлап киткәнен ишеткәнең юҡмы ни?

Мин бөтөнләй шаҡ ҡаттым.

— Юҡ, — тим.

— Ул йоҡлар алдынан салбарын сисеп, ултырғысҡа һала. Шунда сылтырағаны ишетелә. Кейенгән саҡта, кеҫәһендәге аҡсалары төшөп китеп, карауат аҫтына ла тәгәрәй, — ти апайым.

Кисәге тәмлекәстәрҙең тәме һаман да минең тел осонда тора кеүек! Барыһы ла йоҡлап бөткәс, карауат эргәһенә барып, атайымдың салбарын ҡулыма алып та өлгөрмәнем, тәңкәләр сыңлап иҙәнгә ҡойола башланы. Гүйә улар:

— Урлашырға ярама-айй! – тип иҙән буйлап тәгәрәнеләр. Тауышҡа атайым уянды. Мин, шаңҡып, урынымда ҡатып тора инем, ул башын ҡалҡытты ла:

— Бар, йоҡла, бында ни эшләп тораһың? – тине аптырап. Шунан ғына миңә йән инде. Нисек урыныма барып ятҡанымды һиҙмәй ҙә ҡалдым.

Һабаҡ булды миңә: урлашыу башҡаса уйыма ла инеп сыҡмай!