ЮЛДАШ МЕНӘН ҠУЯН

 

(Әкиәт)

Юлдаш, кишер ашай-ашай, ҡайҙалыр китеп бара икән. Ҡаршыһына Ҡуян килеп сыҡҡан.

—Юлдаш, һыйла әле, — тип инәлгән Ҡуян. — Мин кишерҙе һинән дә нығыраҡ яратам бит.

—Анһат, әҙергә хәҙер! — тип көлгән Юлдаш. Улай яратҡас, үҙең үҫтер.

—Мин белмәйем шул! — тигән Ҡуян, илар сиккә етеп.

—Нимәне белмәйһең?

—Кишер үҫтерә белмәйем.

Ҡуян Юлдашҡа йәл булып киткән. Ул тегене өйрәтергә тотонған:

—Нимәһе бар уның! Көрәк алаһың да түтәл ҡаҙаһың. Шунан унда орлоҡ сәсәһең. Көн дә һыу һибәһең…

Ҡуян уны тыңлаған-тыңлаған да ауыр һулап ҡуйған.

—Барыһын да һин әйткәнсә эшләр инем дә, көрәгем юҡ шул минең! Шунан тағы орлоғон ҡайҙан табырға?

—Аңғ(ы)ра! — тип асыуланған Юлдаш. — Минән һора, бөтәһен дә үҙем бирермен. Мә, тотоп тор әле, тип, ҡулындағы кишерен Ҡуянға ҡалдырған да өйҙәренә йүгергән.

Көрәк, орлоҡ алып килгәс, ни күрһен: Ҡуяндан елдәр иҫкән, ә кишерҙең йәшел һабаҡтары ғына ятып ҡалған.

Шунан бирле Ҡуян, Юлдашты күреп ҡалыу менән, йән-фарманға ситкә һыпырта икән. Бүтән кешеләрҙән дә ҡаса. Ҡасандыр алдашҡаны өсөн һаман оят уға.