Маҡтансыҡ әтәс

— Ки-ки-ри-күүүүк! Мин торҙом иртүүүк! Мин донъяла иң көслөһө, иң батыры! Мин бер ниҙән дә
ҡурҡмайым, хатта йәнлектәр минән ҡурҡа! Минең ҡойороғом йәйғор төҫлө матур! — тип ситән башында
көндәр буйы, сәғәттәр буйы ҡупырайып маҡтанып ултыра, ти, был Йәйғорҡойроҡ.
Тауыҡтарҙың был маҡтансыҡ әтәскә бер заман бик асыуы килә. Нисек тә булһа, уның маҡтаныуын баҫыр өсөн, хәйлә уйлай
башлайҙар. Шунан урмандан төлкөнө саҡырырға булалар. Һарыҡай исемле тауыҡ тиҙ генә кеҫәһенән телефонын сығара ла төлкөгә шылтырата.
— Ерәнҡойроҡ, сәләм! Һиңә йомош бар ине, килеп беҙҙең әтәс менән һөйләшә алмаҫһыңмы икән?! Маҡтанып теңкәбеҙгә тейеп бөттө, — тип хәлде аңлатып та бирә.
Хәйләкәр төлкөгә шул ғына кәрәк. Машинаһына ултырып, елдертеп килеп тә етә. Ә хәйлә былайыраҡ була: төлкө ике-өс тауыҡты урлаған була, ә ҡалған тауыҡтар ярҙам һорап әтәскә йүгерә:
— Хөрмәтле Йәйғорҡойроғобоҙ! Зинһар, ярҙам ит! Беҙҙе төлкө урларға килгән!
Әтәс төлкөнө күреү менән әҙерәк шөрләп ҡуя, тик ул тауыҡтар алдында: «Мин бер ниҙән дә ҡурҡмайым, хатта йәнлектәр минән ҡурҡа», — тип маҡтанып йөрөгәс, бар батырлығын йыйып көрәшкә сыға.
— Ки-ки-ри-күүүк! Кем минең тыныслығымды боҙоп йөрөй ул? Йә, төлкө, алыштанмы әллә тартыштанмы?
— тип төлкөнөң башына осоп менеп ултыра ла суҡый башлай. Ерәнҡойроҡ үткер тырнаҡтары менән әтәсте эләктереп маташа, тик хәйләкәрҙең аҙымын алдан белеп торған Йәйғорҡойроҡ бирешергә уйламай. Төлкө үҙенең еңелерен һиҙгәс, йорт һаҡсыһының тырнаҡтарынан ҡотолоу менән ҡасыу яғын ҡарай.
Был хәлгә тауыҡтар тәүҙә аптырап ҡала, һуңынан ғына ниндәй ҙур хата яһағандарын аңлай һәм Йәйғорҡойроҡтан ғәфү үтенә. Шунан бирле улар дуҫ һәм татыу ғүмер итә. Хәҙер инде уны «маҡтансыҡ» тип түгел, ә «Батыр әтәс» тип йөрөтәләр.
102-се башҡорт балалар баҡсаһы тәрбиәсеһе.
Өфө ҡалаһы.