Ялҡау ҡыҙ

 

Сәфинә ХӘКИМОВА

Ялҡау ҡыҙ

 

Әсәһе менән бик матур, янып торған ҙур ҡара күҙле Дәлилә исемле ҡыҙыҡай йәшәгән. Әсәһе
ҡыҙына ел-ямғыр тейҙермәй үҫтергән, өйҙә бар эште лә үҙе башҡарған. Дәлилә уҡырға барған. Әммә
иркәләнеп йәшәүен дауам иткән. Бер көн мәктәптән ҡайтып килгәндә, юл ситендә бер ҡарт Дәлиләгә
һүҙ ҡуша:
— Балам, таяғымды алып бир әле, ҡулымдан төшөп китте.
— Кәрәк булғас, үҙең ал, — тиеп яуаплай ҡыҙ.
Ҡарт бабай:
— Һин шундай матурһың, етеҙһең, ә минең үрелергә билем ауырта шул,— тигән.
— Юҡ йомошоң менән башымды ҡатырма, — тигән ҡыҙ.
Өйгә ҡайтҡас кейемдәрен нисек етте шулай ырғытып, ашығып, өҫтәлдәге планшетына үрелгән.
Уйнай торғас, кис еткәнен дә һиҙмәй ҡалған. Дәлилә тәҙрәнән-тәҙрәгә йөрөп, әсәһен көткән.
Дәрестәрен дә әҙерләмәгән. Асығып, илап йоҡлап киткән. Әсәһе ауырып дауаханаға эләккән булған икән.
Иртәгәһен мәктәпкә барғанда кисәге ҡарт тағы ла юлында осрай.
— Нимә булды, ҡыҙым? — тип һорай бабай уның күңелһеҙ икәнен күреп. — Бәлки, ярҙам итә алырмын.
— Әсәйем ҡайтманы, миңә бик ҡыйын, — ти Дәлилә.
— Ә һин үҙең бар эште лә эшләпөйрән, әсәйеңә ярҙамлаш, еңелерәк булыр, — тип һүҙен дауам иткән ҡарт.
Бабайҙың яғымлы һүҙҙәренән күңеле тулып, ул илап ебәрә Дәлилә.
Дәрестән һуң ҡыҙ ҡабаланып ҡайта ла кейемдәрен элә, туҙып ятҡан уҡыу кәрәк-яраҡтарын йыйыштыра. Бабайҙың әйткәндәре гел ҡолағында сыңлап тора. Әйтерһең, Дәлиләнең эргәһендә генә, бар эштәрен ҡарап, күҙәтеп ултыра.
Әсәһе ҡайтҡас, өйҙәге тәртипте, өҫтәлдәге ризыҡтарҙы күреп аптырап ҡала.
— Әсәй-әсәкәйем, һиңә ярҙам итеп, ҡыуандырып ҡына торасаҡмын! — тип Дәлилә уны ҡосаҡлап ала.
— Бындай ярҙамсы булһа, арымам да, ауырымам да, — тип шатлана әсәһе.
Шул көндән башлап Дәлилә әсәһенең ҙур ярҙамсыһына, ғорурлығына әйләнә, уҡыуы ла яҡшыра. Әсәһе ҡыҙына бесәй балаһы бүләк итә.